Χάθηκα-Ξύλινα Σπαθιά

Χάθηκα ξανά μέσα στον κήπο σου 
είδα τα χρώματα μ' ένα φιλί και μόνο 
Κατέβηκα το δρόμο προς τη θάλασσα 
είδα τα κύματα χάθηκα μεσ' το χρόνο 

Τη νύχτα που με κοίταξαν οι κούκλες σου 
Σ' ονειρεύτηκα στη μαγική βεράντα
Κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη σου 
Παγιδεύτηκα 
Χάθηκα μια για πάντα...

Αναμνήσεις, χαρά,λύπη, συγκίνηση,θυμό,αγανάκτηση...

Ένα τραγούδι μπορεί να στα χαρίσει όλα αυτά...

Και ό,τι και αν είναι..μην το αρνηθείς...σε άγγιξε,σε καθήλωσε,σε έκανε να νιώσεις...

Παύλε Παυλίδη σε αγαπάω! :)

Η λάσπη είναι η αρχή για να χτίσεις ένα πύργο...

...είπε κάποτε ένας σπουδαίος για μένα άνθρωπος και απο τότε έχω αναθεωρήσει κάποιες απόψεις που είχα και αποτέλεσε έναυσμα για να αρχίσω να σκέφτομαι,όχι και τόσο κατευθυνόμενα όσο συνήθιζα,να πιστεύω όχι τόσο στους άλλους αλλά σε μένα, να σέβομαι, να μην μεμψιμοιρώ, να με αγαπώ (κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις να κάνεις...όχι εμένα χαζέ αναγνώστη..εσένα :-P)






Αυτό ήταν όλο...κάτι μικρό για αρχή, μιας και ο Cobain δε με αφήνει να συγκεντρωθώ να γράψω μια αράδα... Λυπούμαι τους εκατοντάδες αναγνώστες αυτού εδώ του μπλόκ, που άφησα αυτόν τον τιποτένιο μουσικάντο που ακούει στο όνομα Curt να επηρρεάσει το συγγραφικό μου οίστρο...


Φιλιά στο πωπουδάκο!


Who knows, not me,I never lost control,You’re face, to face,With the man who sold the world...